Ενώ στην εγχώρια θεατρική παραγωγή όλα, λίγο-πολύ, θυσιάζονται στον Μολώχ του μεταμοντέρνου, του μεταδραματικού, της αποδομημένων και έκκεντρων σκηνοθεσιών, η Ελένη Σκότη επιμένει με συνέπεια στο ρεαλισμό με τις σάρκινες υποστάσεις του, τα οικεία τοπία του, το ανάγλυφο των […]
